รถชน อีกแล้ว

เมื่อวานนี้เราได้ขับรถคันที่ไม่ได้ขับมานาน
เป็นรถกระบะเกียร์กระปุกคันใหญ่มากๆ
ซึ่งปรกติเราจะไม่ขับคันนี้เด็ดขาด
เพราะมันขับยากมาก
แถมครั้งแรกที่ได้ขับนั้น ก็ไปเฉี่ยวมาแล้วด้วย

เพราะเรามีความจำเป็นต้องขับ ก็ใจตุ้มๆต่อมๆ ทั้งวัน
อาการต่างๆ ของมือใหม่ปรากฏออกมามากมาย
ทั้งสตาร์ทแล้วพุ่ง ดับกลางสี่แยก ลืมเปิดไฟ รถไหลลงเนิน
ไปจนถึงตอนดึกที่ขับชนเสาล้มลงหนึ่งต้น
อีกแล้วหรอ ...เฮ้อ

เหตุการณ์เกิดขึ้นตอนที่ขับรถลงเนิน
เราลดเกียร์ลงเป็นเกียร์สอง เพื่อลดความเร็วของรถ
ทางตอนนั้นมืดมากๆ ไม่รู้ว่าไฟดับหรือดับไฟกันแน่
เราเปิดไฟสูงเพื่อให้เห็นทางได้ง่ายขึ้น
แต่ไฟสูงก็ไม่สามารถช่วยให้มองเห็นด้านข้างได้ดีขึ้นเท่าไหร่
แถมคานรถฝั่งขวาคนขับนั้น ก็บดบังการมองเห็นไปหมด
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนเตือนว่า แถวนี้มีแสานะ
แต่ยังไม่ทันขาดคำ รถก็ชนเสาล้มไปซะแล้ว...

ตั้งแต่ขับรถจริงจังๆ มาได้หกเดือน เราขับรถไปเฉี่ยวชนมาแล้วถึงหกครั้ง
ไม่รู้ว่าเรามองโลกในแง่ดีหรือว่าเข้าข้างตัวเองมากเกินไปมั้ย
แต่ทุกครั้งที่เราขับรถไปชนนั้น ไม่เคยชนซ้ำที่จุดเดิมเลย
และที่สำคัญ ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง คู่กรณีคือเสาทั้งนั้น ไม่มีคนเคยโดนเราขับชนด้วย

ใครหลายคนที่ขับรถแล้วต้องได้เฉี่ยวได้ชนบ่อยๆ อาจจะหวาดกลัวการขับรถไปเลย
แต่นั่นไม่ใช่เรา เพราะยิ่งเราขับชนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอยากฝึกขับรถให้มากขึ้นเท่านั้น
ถึงแม้ว่าเราจะมีโอกาสขับรถไปชนเสาสูงมากก็ตาม
แต่เรามั่นใจว่า จะไม่ชนที่เดิมอีกแน่นอน

และสัญญาว่า จะระมัดระวังให้มากขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่ขับรถชนอีก

พายุ นอนไม่หลับ กลัว

ฉันนั่งอยู่ตรงที่เดิม ที่เดียวกันกับเมื่อสองปีก่อน
แต่กลับให้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

"22:45"

ฉันไม่สามารถข่มตาให้หลับลงไปได้
แล้วอยู่ๆ พายุฝนก็ปรากฎตัวขึ้นมา

ฉันทำได้แต่กลัว... กลัวในพลังของมัน
กลัวว่าพายุที่เกิดขึ้นคราวนี้ จะใหญ่ยิ่งกว่าทุกครั้ง
กลัวว่าฉันจะพ่ายแพ้ต่อพายุผนที่โถมกระหน่ำ
กลัวว่าพายุจะทำลายทุกอย่างที่ได้ทำไว้จนหมด

อะไรทำให้เรากลายเป็นคนอย่างนี้ไปได้นะ...

ฉันได้แต่ทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันมานี้
บางครั้ง การพูดอะไรออกไป อาจทำให้คนเข้าใจผิด
แต่ทุกครั้งที่ไม่ได้พูดอะไร มันทำให้คนเข้าใจผิดยิ่งกว่า
และท่าทางว่า มันจะเป็นต้นตอของพายุครั้งนี้ด้วย

ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นหนทาง ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี
สองสิ่งที่หวังไว้ ขอให้ฝนเบาลง เผื่อจะเห็นทางข้างหน้า
และขอให้ไม่ล้มหมอนนอนเสื่อเสี่ยก่อนที่จะได้เห็นฝนหยุด

เพราะยังไงก็ตาม ฉันยังคงเชื่อมั่นว่า
เมื่อฟายุฝนได้ผ่านพ้นไปแล้ว
ท้องฟ้านั้นย่อมสดใสสวยงามเสมอ

"1:11"

ถ้าเธอยังอยากก้าวเดินไปด้วยกัน
ขอให้เธอเชื่อมั่นและไว้ใจ
ฉันพร้อมจะก้าวเดินไปกับเธอเสมอ