พายุ น้ำท่วม เซ็ง

ยังอยู่ที่เดิม เหมือนเมื่อหลายๆ ปีที่แล้วนั่นแหละ
แปลกจริง บันทึกถึงมันเป็นครั้งที่ 3 อารมณ์คนละอย่างเลยวู้ย

"5:58"

นี่ถ้าเป็นสมัยก่อนคงนึกว่าตื่นได้โดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก
แต่จริงๆ แล้วคือนั่งเว่นเว้อทั้งๆ ที่เป็นช่วงสอบมาตลอดคืนต่างหาก

ที่นอนไม่หลับคงเป็นเพราะช่วงนี้มีเหตุการณ์เชิงอารมณ์ต่างๆ มากมาย
ซึ่งเราคงไม่แยแสแม้แต่นิดเดียว ถ้าหากเป็นสองสามปีที่แล้วอะนะ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองเปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
(ให้สังเกตวันต่อวันมันคงไม่เห็น แต่พอทิ้งระยะเป็นปีๆ หละรู้เลย)

ก็ขอแสดงความเสียใจกะคุณเพื่อนด้วย ที่ไปทำพังจนสาวเมินซะได้
สุดท้ายคนที่เป็น mastermind ก็ต้องกลับไปซ่อมแซมให้สินะ

แล้วก็นะ ขอทีเถอะ กล้าๆ พูดความจริงกะตัวเองอีกหน่อยได้มั้ย
อย่าลืมว่าโกหกคนทั้งโลกได้ (ขั้นเทพ!) แต่โกหกตัวเองนั้นไม่มีวัน
ในเมื่อมองทะลุปรุโปร่งแล้วว่าต้องเจ็บ ก็ถอยออกมาแต่เนิ่นๆ เลยเซ่
ไม่ต้องอ้างโน่นนี่นั่นซื้อเวลาหรอก
เพราะสุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี!

อะไรทำให้เราเป็นคนอย่างนี้ไปได้เนี่ย???

ยอมรับตรงๆ เลยละกัน ว่าเพราะแม่เป็นหลัก
ตอนเด็กๆ ก็โกหกเก่งพอตัวอยู่ละ (ไม่งั้นก็เจอไม้เรียวไม่เว้นวัน)
พอมาเจอกับเหตุการณ์บ้าบอนั่น โกหกเก่งขึ้นอีก 10 เท่าเลย - -"
เบื่อแล้วโว้ย ไม่เอาแล้วโว้ย
อยากเลิกโกหกให้ได้ซักที
T^T

ยิ่งช่วงนี้เศร้าบ้าบอเป็นพิเศษด้วย
ยิ่งคิดมาก ยิ่งเศร้ามากกว่าเดิมอีก
โอ้ ไอ่ความสงบ สุขุม เยือกเย็นหายไปไหนหมดเนี่ย

ไม่อยากทำตัวเองให้ไร้สาระมากไปกว่านี้อีกแล้ว
เริ่มต้นตั้งแต่นี้เลย! ปั่นจักรยานออกไปหน้าหมู้บ้าน
แล้วก็ถ่ายรูปน้ำท่วมไปฝากพ่อ (ขอมาตั้งแต่เมื่อวานละ)

"9:46"

ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าน้ำจะท่วมหมู่บ้านเราได้
ก็เหมือนกับเรื่องราวในชีวิตหละมั้ง มีเรื่องไม่คาดฝันมาตลอด
ใจนึงก็โหยหาตัวตนเดิมๆ แลดูมีความสุขกว่านี้มากมาย
แต่อีกใจนึง ก็คอยบอกตัวเองว่าชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป

ตั้งสติ แล้วก็ทำวันนี้ให้ดีที่สุดละกัน
อย่างน้อย จะได้ไม่เสียใจถ้าหันกลับมามอง!