รำลึกความหลังอันสุดเซ็ง

ทำไมอยู่ๆ ตอนนี้ก็คิดถึงความหลังขึ้นมา
ความหลังเมื่อครั้งยังเด็กที่แสนขมขื่น
สงสัยว่าเป็นเพราะเพื่อนเราลำรึกความหลังกันบ่อยมั้ง?

ตอนเด็กชอบเข้าห้องสมุดมากๆ
ทุกเที่ยง จะเข้าไปนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด
แล้วมีอยู่เที่ยงนึง ครูปล่อยช้า เหลือเวลาพักเที่ยงน้อย
ด้วยความกลัวไม่ได้อ่านหนังสือ ก็วิ่งเข้าห้องสมุด
โดนบรรณารักษ์ดุ กลัวจนไม่อยากเข้าห้องสมุดอีกเลย

จำได้แม่นเลยครั้งนึง ตอนป.4 มีวิชาโครงงานให้ทำ
เราก็คิดมาแต่ละอย่าง อลังการทั้งนั้นเลย
เวลานั้น สิ่งที่อยากทำที่สุดคือจานบินบังคับวิทยุขนาดเล็ก
เสียดายที่โดนตีกลับ เพียงเพราะว่าครูไม่อยากให้ทำ
รู้นะว่ามันยาก ยากมากๆ แต่มันก็เป็นไปได้ ไม่ใช่เหรอ?

จำได้ว่าชอบคอมพิวเตอร์มาก มากจนอยู่ด้วยกันได้ตั้งแต่เช้าจดเย็น
เคยฝันว่า เมื่อเข้ามหา'ลัยจะเรียนทางสายคอมพิวเตอร์ด้วย
แต่ก็เลิกฝัน เพียงเพราะพ่อมาบอกว่า ประเทศไทยเรียนสายนี้ไม่รุ่ง
แถมทางบ้านก็ไม่มีตังค์ ไม่อยากให้เรียนเพราะต้องอัพเกรดคอมบ่อยๆ


เฮ้อ... แล้วตอนนี้เป็นไงมั่งหละ
สุดท้ายเดี๋ยวนี้ก็เข้าห้องสมุดแทบทุกวันอยู่ดี
อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็แกะมันมาดูเป็นว่าเล่น
คอมพิวเตอร์ก็ยังลุยเขียนโปรแกรมกับมันทุกวัน

ทำไมเราถึงต้องไปเชื่อคำของผู้ใหญ่ไปหมดด้วยเนี่ย
เซ็งป็ดจริงๆ เลย!

ขอตั้งปณิธาน ณ ตรงนี้ไว้เลยว่า จะไม่ชี้หนทางอนาคตให้เด็กเป็นอันขาด
แต่ถ้าเค้าสนใจอะไร จะสนับสนุนส่งเสริมเต็มความสามารถ!
ไม่อยากให้เค้าโตมาแล้วต้องกลับมานั่งเสียใจทีหลังเหมือนเราเลย



ปล.นึกออกละ ว่าทำไมถึงได้เลือกเรียนคณิตฯ
ก็ในเมื่อพ่อไม่ยอมส่งให้เรียนอะไรที่มัน "ดูเหมือน" เสียตังค์เยอะๆ
ก็ขายสมองไปเลยละกัน เอาแบบสมองเพียวๆ ไม่ต้องเสียตังค์เพิ่มเลยหละ