ดนตรี ใกล้ตาย

เคยมีการ์ตูนเรื่องหนึ่งเขียนไว้ว่า

When I was young, I loved to listen to rock 'n' roll on the radio!
As my tasted matured, I switched to jazz!
After a while, I learned to appreciante classical music!
Then, as I grew older, all I listened to was talk radio!
Now I prefer the best sound of all...
Silence!

(ไม่ขอแปลนะครับ ง่ายๆ ได้ใจความ)

รู้สึกว่าช่วงนี้ ผมจะจับแผ่น Classic บ่อยเป็นพิเศษ
ไม่ใช่ว่าแนวอื่นไม่สนุกนะครับ ยังคงฟังได้เรื่อยๆ

อย่างที่ผ่านๆ มาผมก็ยุ่งกับ Jazz ไปปีครึ่ง
โดยเริ่มจากหนังเรื่อง Swing Girls

ก่อนหน้านั้นก็ลุยฟังเพลงภาษาอังกฤษทุกประเภท
จากการที่ติดรายการวิทยุเพลงต่างประเทศ

ตอนที่ยังเด็กๆ นั้นก็ฟังเพลงไทยสากล ป๊อป/ร๊อค
และเพลงไทยยุคเก่าๆ ที่พ่อแม่เปิดฟังกัน

ทุกเพลงที่ผ่านมาก็สนุกหมด
แต่จะมีซักกี่เพลงกัน ที่ตรึงใจไปนานแสนนาน

Classic เป็นหนึ่งในคำตอบตัวเป้งเลยหละครับ
ผ่านแดดฝนหลายร้อยปี มนต์เสน่ห์มิมีคลาย
ตอนนี้ผมหลงรักเพลงคลาสสิกเข้าซะแล้วครับ
เพราะเพลงมันฟังง่าย ตีความได้หลายหลาย
และที่สำคัญ ผมฟังเพลงคลาสสิกแล้วสนุก
แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่า ผมแก่แล้วด้วย...

พูดกันตรงๆ ผมว่าผม "แก่" ด้านดนตรีซะแล้ว
"แก่ประสบการณ์" หรือ "อิ่มตัว" นั่นแหละครับ

...แล้วมันดีมั้ย?
ดีก็คือ เราจะได้พักผ่อนจากเรื่องนั้นๆ ซักที
ไม่ดีก็คือ เราไม่มีแรงจูงใจในเรื่องนั้นเหลืออยู่
ภาษาชาวบ้านก็คือ "หมดไฟ" นั่นเอง

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะฟังเพลงคลาสสิก
แล้วยังรู้สึกได้ว่ามันสนุกอยู่ได้อีกนานแค่ไหน

ชีวิตด้านดนตรีของผมคงใกล้ตายแล้วจริงๆ
เสียดาย หรือว่ายินดี?


เปล่าครับ ผมไม่รู้สึกอะไรกับมันซักอย่าง

ปล.ถึงผมจะตายไปจากดนตรีจริงๆ
ผมก็จะเขียน "เพลงนี้ไม่มีลืม" ต่อ
และอาจจะเขียนเรื่องใหม่ๆ ด้วย

เพราะอย่างน้อยๆ
ผมก็เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กับดนตรีครับ

และก็ขอให้ทุกๆ คนมีความสุขและสนุกกับดนตรีนะครับ